پدر

رفته ام تا خودم امشب سفری طولانی

به سر گور پدر با غم بی پایانی

یاد غیرت و صفا و هنرش افتادم

شده دیوانه ی سرگشته ی در حیرانی

همه ی لذّت او عزّت  فرزندانش

داده جان را که کند سختیشان آسانی

خانواده همه ی عشق و نشاطش بوده

رفت و عالم شده بیغوله تر از زندانی

راضیم تا بدهم عمر و ببینم او را

در فراقش شده همچون شرر سوزانی

تا پدر ناشده بودم نتوانستم گفت

او خدائی که بظاهر شده بود انسانی